ਸੰਨ 1704 ਵਿੱਚ ਜ਼ਾਲਮ ਕਹਿਰ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਲੜਦੇ ਹੋਏ ਦਸਮ ਪਿਤਾ ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਹਾਰਾਜ ਚਮਕੌਰ ਦੀ ਗੜ੍ਹੀ ਵਿੱਚੋਂ ਦੇਵੇਂ ਵੱਡੇ ਸਾਹਿਬਜਾਦਿਆਂ ਦੀ ਸ਼ਹੀਦੀ ਉਪਰੰਤ ਪੰਜ ਪਿਆਰੇ ਸਹਿਬਾਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਜਿਗ੍ਹਾ ਕਲਗੀ ਭਾਈ ਸੰਗਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਨੂੰ ਸੌਪ ਕੇ ਪੋਹ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਠੰਡੀ ਠਾਰ ਰਾਤ ਵਿੱਚ ਚੱਲ ਕੇ ਪਿੰਡ ਚੂਹੜਪੁਰ ਵਿਖੇ ਇੱਕ ਝਾੜ ਹੇਠਾਂ ਅਰਾਮ ਕੀਤਾ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਇਸ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਨੂੰ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਝਾੜ ਸਾਹਿਬ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਉੱਥੇ ਹੀ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਅਨਿਨ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਦੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪੁਰੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉਸਦਾ ਜਨਮ ਸਫਲ ਕੀਤਾ। । ਇੱਥੇ ਅੱਜ ਵੀ ਇਸ ਮਾਇਆ ਵਿਆਪੀ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚੋਂ ਲੱਖਾਂ ਲੋਕ ਪੁੱਜ ਕੇ ਆਪ ਜੀ ਦੀ ਪਵਿੱਤਰ ਚਰਨ ਛੋਹ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਨਮਸ਼ਕਾਰ ਕਰ ਕੇ ਆਪਣਾ ਜੀਵਨ ਸਫਲ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ੍ਰੀ ਝਾੜ ਸਾਹਿਬ ਵਿਖੇ ਹਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਸੰਗਰਾਂਦ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਜੋੜ ਮੇਲਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਵਿਸ਼ਰਾਮ ਕਰ ਕੇ ਗੁਰੂ ਜੀ ਮਾਛੀਵਾੜੇ ਦੇ ਜੰਗਲਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੇ ਜਿੱਥੇ ਹੁਣ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਚਰਨ ਕੰਵਲ ਸਾਹਿਬ ਸੁਸ਼ੋਭਿਤ ਹੈ।

ਇਹ ਸਥਾਨ ਇਤਿਹਾਸਕ ਤੌਰ ਤੇ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਸਦੇ ਅਮੀਰ ਇਤਿਹਾਸ ਲਈ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ,ਸਗੋਂ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਇੱਕ ਘਟਨਾ ਦੇ ਕਾਰਨ ਵੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਇਸਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਤਾ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਪਰਤ ਜੋੜਦੀ ਹੈ। ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦਾ ਖੂਹ ਸ਼ੇਰ-ਏ-ਪੰਜਾਬ ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਪੁੱਟਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਪਿੰਡ ਝਾੜ ਸਹਿਬ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਮਾਤਾ ਗੌਹਰ ਕੌਰ ਮਾਨ ਜੋ ਕਿ ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸੰਗਤਾਂ ਲਈ ਜਲ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਇਸ ਸੇਵਾ ਵਿੱਚ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਪਿੰਡ ਬਹਿਲੋਲਪੁਰ ਦੇ ਕੁਝ ਬੁਰੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਵਿਘਨ ਪਾਉਣ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਜਲ ਵਾਲੇ ਘੜੇ ਤੋੜ ਜਾਂਦੇ। ਇਸ ਤੋਂ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਮਾਤਾ, ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਲਾਹੌਰ ਪੈਦਲ ਚੱਲ ਕੇ ਗਏ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਵਾਰਤਾ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਇਸ ਅਸਥਾਨ ਤੇ ਇਸ ਖੂਹ ਦੀ ਪੁਟਵਾਈ ਕਰਵਾਈ ਗਈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਥੋੜੇ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਉਹੀ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਖੂਹ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ,ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਮੁਸੀਬਤ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪਰ ਫਿਰ ਮਾਤਾ ਜੀ ਪੈਦਲ ਚੱਲ ਕੇ ਲਾਹੌਰ ਪਹੁੰਚੇ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ-ਏ-ਪੰਜਾਬ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਵਾਰਤਾ ਦੱਸੀ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਫੌਜ ਦੇ ਸਿੰਘ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨਾਲ ਭੇਜੇ, ਉਹ ਸਿੰਘਾਂ ਨੇ ਦੁਬਾਰਾ ਇਸ ਖੂਹ ਨੂੰ ਚਾਲੂ ਕਰਵਇਆ ਤੇ ਦੋਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਭ ਕਰਨ ਤੋਂ ਵਰਜਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜੇਕਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਤਸੀਂ ਖੁਦ ਹੋਵੋਂਗੇ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਫਿਰ ਮਾਤਾ ਜੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਸੇਵਾ ਨਿਰਵਿਘਨ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ।